Według stoików - stan doskonałości. Według mnie - Ferrari na dziurawej drodze.

SŁOWA:
Chociaż mógłbym patrzeć w oczy,
lub do ucha szeptać kocham,
Chociaż mógłbym czuć cierpienie,
wspólnie z Tobą, mała, szlochać,

I choć mógłbym podbić światy
by ogłosić Cię królową,
bronić serce Twoje przed tym,
by dorosło ginąc młodo,

Chociaż mógłbym poczuć radość,
widząc Ciebie gdy się budzę,
Chociaż mógłbym poczuć szczęście,
gdy po łącę z Tobą brodzę,

I gdy rosa Cię otula,
ciepły promyk skórę głaszcze.
A gdy patrzysz w gwiazdy nocą,
blask Księżyca nie chce gasnąć,

I choć mógłbym czuć tak wiele,
w ciemnej puszczy włosy jeżyć,
na pustyni czuć samotoność,
a w przestworzach chcieć choć przeżyć,

To odkąd Cię straciłem kotku,
jakoś wszystko mnie odeszło.
Już nie czuję żaru ognia,
a ból zimna też nie został,

Niczym jak przedarty żagiel,
w wielkim dzbanie kwiat bez wody.
Niczym bóstwo bez wyznawcy.
Jak Ferrari na dziurawej drodze,

To jak piękno bez rozumu.
Jak marzenie bez spełnienia.
Jak bezcelowe życie,
bez chęci istnienia.